Written by ေကဇူး


ေအာင္တံခြန္ (၃) သေဘၤာတြင္ ပါဝင္ခဲ့ၿပီး အသက္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္လာသူ ဦးေမာင္ဆန္းဝင္းႏွင့္ မဇၩိမက ေမးျမန္းထားၿပီး ၎တို႔ အထဲမွ ထုတ္ႏႈတ္တင္ျပထားသည္။

‘ေရတပ္ေတြ ရဲေတြက ကယ္ဖို႔ ေရာက္လာတာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ အေလာင္းေတြ သယ္ဖို႔ေရာက္လာတာ’

အေမး။ ။ ေက်ာက္ျဖဴက ဘယ္အခ်ိန္စထြက္လဲ။

အေျဖ။ ။ ေက်ာက္ျဖဴက စထြက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ညေန ၄ နာရီက စထြက္တာဗ်။ ည ၇ နာရီေလာက္မွာ လိႈင္းကလည္း ထလာတယ္။ သေဘၤာထဲမွာ ပစၥည္းေတြကလည္းမ်ားတယ္။ သေဘၤာဝမ္းထဲမွာလည္း သံေတြပါတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ေနာင္ေတာ္ေလးနားေရာက္ေတာ့ လိႈင္းေတြက ထလာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သေဘာၤသား တစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ့္ကိုေမးတယ္။ "အစ္ကိုတို႔ဆီမွာ တက္မကိုင္ဖို႔လူ။ ေရလမ္းေၾကာင္းသိတဲ့လူ မပါဘူးလားဆုိၿပီးေမးတယ္။" ကြၽန္ေတာ္က "အစ္ကိုတို႔ သေဘၤာသားေတြက လမ္းမသိ တက္မ မကိုင္တတ္ရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ဘယ္လိုသိဖုိ႔လဲလို႔ ေျပာလိုက္ေသးတယ္"။ ဒီလုိေမးတာက သူတို႔ လမ္းတကယ္မသိ တာလား။ ဒါမွမဟုတ္ အျပင္ကလူက တက္မကိုင္လို႔ ဒီလိုျဖစ္တာလို႔ ထိုးခ်ခ်င္တာလားမသိဘူး။

အေမး။ ။ ကုန္ေတြမ်ားတယ္လို႔ ေျပာတယ္ အစ္ကို ေတြ႔ခဲ့လား။

အေျဖ။ ။ ကုန္းပတ္ေပၚက ဆန္အိတ္ေတြကိုေတာ့ ျမင္တယ္ ဝမ္းထဲမွာေတာ့ သံေတြ ဘိလတ္ေျမေတြပါတယ္ဆိုတာ သေဘာၤသားေတြေျပာ တာ။ လူဦးေရက ေမွာင္ခိုလိုက္တာနဲ႔ တရားဝင္လိုက္တာ ေပါင္းရင္း သံုးရာေက်ာ္တယ္။ ပစၥည္းေတြက ဘယ္ေလာက္မ်ားလဲဆိုရင္ သေဘၤာကုန္းပတ္နဲ႔ ပင္လယ္ ေရမ်က္ႏွာျပင္နဲ႔ဟာ တစ္ထြာ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ သေဘၤာက အရမ္းေလးေနၿပီ။

အေမး။ ။ အစ္ကိုက ခရီးသြားတာ တစ္ေယာက္တည္းလား မိသားစုပါေသးလား။

အေျဖ။ ။ ကြၽန္ေတာ္ရယ္ ကြၽန္ေတာ့္သမီးရယ္၊ တူမ ႏွစ္ေယာက္ရယ္။ အတူသြားၾကတာ။

အေမး။ ။ သူတို႔ေကာ

အေျဖ။ ။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ တူမတစ္ေယာက္ပဲ အသက္ရွင္တယ္။ တူမတစ္ေယာက္ကို အေလာင္းျပန္ရတယ္။ သမီးကို ခုထိမေတြ႔ေသးဘူး။

အေမး။ ။ သေဘၤာနစ္တဲ့ ပံုစံကို အစ္ကိုမွတ္မိသေလာက္ျပန္ေျပာပါ။

အေျဖ။ ။ ကမ္းက ထြက္ၿပီး ႏွစ္နာရီေလာက္ေမာင္းၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ သေဘၤာထဲကို ေရဝင္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ့ ေဘးက ခရီးသည္ တစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။ ေရေတြ အရမ္းဝင္ေနတယ္။ သေဘၤာက ဝန္ေတြမ်ားတယ္။ ပစၥည္းေတြကို ေရထဲပစ္ခ်ဖို႔ေျပာတယ္။ ပစၥည္းေတြကို ေရထဲပစ္ခ်ရင္ အေရးယူမယ္လို႔ သေဘၤာသားက ျပန္ေျပာတယ္။ ခဏေနေတာ့ မႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ခရီးသည္ေတြ ေရကို ဝိုင္းခတ္ေပးရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သေဘၤာသားေတြက အသက္ကယ္ အက်ႌဝတ္ထားၿပီးၿပီး ကြၽန္ေတာ့ကိုလည္း အသက္ကယ္ အက်ႌ ႏွစ္လံုး (ႏွစ္စံု) ေပးတယ္။ အဲဒါကလည္း သူတို႔ ဝတ္ၿပီးလို႔ ပိုေနတဲ့ အက်ီထင္တယ္။ ေရကူပက္ေပးေနတဲ့ ဝမ္းထဲက လူမို႔ေပးတာ။ တျခားသူေတြကိုေပးတာ မေတြ႔ဘူး။

ေရခတ္ေနတာကိုထားၿပီး အခန္းထဲက သမီးေတြကို အက်ႌေပးဖို႔ ျပန္တက္သြားေတာ့ အခန္းဝေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ လိႈင္းပုတ္ၿပီး သေဘၤာက ကြၽန္ေတာ့ ဘက္ကို ေစာင္းၿပီး ျမဳပ္သြားတာပဲ ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း လြင့္ၿပီးေရထဲက်သြားတယ္။ ကေလးေတြလည္း အခန္းထဲမွာ ပိတ္မိသြားမယ္ထင္တယ္။ တူမတစ္ေယာက္ကို ေရထဲမွာေတြ႔ေတာ့ လွမ္းဆြဲထားလိုက္တယ္။

ေနာက္တူမ တစ္ေယာက္ကိုလည္း ခတ္လွမ္းလွမ္းက ျမင္တယ္။ သူကလည္း "ဦးႀကီးေရ ဦးႀကီးေရလို႔ လွမ္းေခၚေနတာကို ေတြ႔တယ္" သူ႔ကို မေၾကာက္နဲ႔ အနားက ဝါးေဖာင္ကိုလွမ္းဆြဲထားဖို႔ ေအာ္ေျပာေနရင္း သူက ျမဳပ္သြားတယ္။ မကယ္လိုက္ႏုိင္ဘူး။ သမီးကိုဆိုေတြ႔ေတာင္ မေတြ႔လုိက္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က သေဘၤာထဲ ေရဝင္တာကို ခတ္ေပးေနလို႔ သမီးေတြကို မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ခဲ့တာ။ ကြၽန္ေတာ္အခန္းထဲမွာ ရွိရင္ ကေလးေတြကို အသက္မေသေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ ကယ္ထားလို႔ရတယ္။

အေမး။ ။ ေရဝင္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ခရီးသည္ေတြကိုေကာ ကယ္ဆယ္ေရးဝတ္စံုေတြ ေပးသလား။

အေျဖ။ ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို မေပးဘူး။ အသက္ကယ္အကၤ် ီရတာ အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ထက္ မပိုဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က အထူးခန္းမွာေနတာ။ တကယ္ဆို ကုတင္တစ္လံုးစီမွာ အသက္ကယ္အကၤ် ီတစ္လံုး စီရွိရမယ္။ တစ္လံုးမွ မရွိဘူး။ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာလည္း လာမေပးဘူး။ အားလံုး ျမဳပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ လက္လြတ္ ေရကူးသြားရတာ ။ေတြ႔တဲ့ ပံုးေတြ၊ ဝါးေဖာင္ေတြကို ဆြဲထားရတာ။ သေဘာၤမွာလည္း ခရီးသည္ေတြကို သတိေပးတဲ့ဟာလည္းမရွိဘူး။ ဘာလဲမရွိဘူး။

အေမး။ ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သေဘၤာသားေတြကေကာ ဘာလုပ္ေနလဲ။

အေျဖ။ ။ သေဘၤာသားေတြက ခရီးသည္ေတြနဲ႔အတူတူ ေရေတြခတ္ထုတ္တဲ့သူက ခတ္။ အထုပ္ေတြပစ္ခ်တဲ့သူက ပစ္ခ်လုပ္ေနၾကတယ္။ သေဘၤာအေရးေပၚျဖစ္ေနၿပီဆိုတာ မေျပာဘူး။ ႀကိဳေျပာရင္ ကိုယ့္ သားသမီးေတြကို ကိုယ္ေစာင့္ေရွာက္ေနမွာေပါ့။ ဒီလုိျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဥၾသဆြဲတာ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို အကူအညီေတာင္းတာ မလုပ္ၾကဘူး။ လုပ္ရင္ အနီးနားက ရြာေတြ အကုန္လံုးေစာေစာေရာက္တယ္။ ခရီးသည္ေတြကိုလည္း အခ်ိန္မီ ကယ္ႏိုင္တယ္။အခုက ျမဳပ္ၿပီဆိုမွ ခရီးသည္ေတြ ေအာ္သံဟစ္သံေတြၾကားလို႔ လာၾကရတာ။

အေမး။ ။ သေဘာၤမွာ အသက္ကယ္ေလွေတြ ဘာေတြမပါဘူးလား။

အေျဖ။ ။ တစ္စီးပါတယ္။ ပ်က္ေနတယ္ ထြက္လို႔မရဘူးလို႔ ေျပာတယ္။

အေမး။ ။ သေဘၤာနစ္ၿပီး အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္အၾကာမွာ ကယ္ဆယ္ေရးေတြေရာက္လာလဲ။

အေျဖ။ ။ သေဘၤာနစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အနီးတဝိႈက္မွာ လူ ဆယ္ေယာက္ေလာက္က ဝါးေဖာင္ေတြ၊ အျခားေရေပၚတဲ့ပစၥည္းေတြကို စုၿပီး တက္ေနၾကတယ္။ ဓာတ္မီးပါတဲ့သူက ဓာတ္မီးေတြနဲ႔ ထုိးတယ္။ "ကယ္ပါ ကယ္ပါ "နဲ႔ေအာ္တဲ့ သူကလည္း ေအာ္တယ္။ တစ္နာရီ ေလာက္ၾကာေတာ့ အနီးအနားမွာရွိတဲ့ ရြာေတြက တံငါ စက္ေလွ ငါးစင္းနဲ႔ ေရာက္လာတယ္။

အေမး။ ။ အစိုးရ ကယ္ဆယ္ေရးေတြ ေရာက္လာတာလား။

အေျဖ။ ။ အစိုးရနဲ႔ ဌာနဆိုင္ရာက တစ္ညလံုးေရာက္မလာဘူး။ ေရတပ္နဲ႔ အစိုးရကယ္ဆယ္ေရးေတြ ကယ္ဖို႔ ေရာက္လာတာက မနက္ ၉ နာရီ ဆယ္နာရီမွ ေရာက္တာ။ ေရတပ္ေတြ ရဲေတြက ကယ္ဖို႔ ေရာက္လာတာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ အေလာင္းေတြ သယ္ဖို႔ေရာက္လာတာ။ လူတစ္ရာေက်ာ္ကို ရြာသားေတြ ကယ္ထားတာ။ တစ္ညလံုး နစ္တဲ့သူလည္း ေရထဲမွာ တစ္ညလံုးနစ္ေနတယ္။ ကယ္ၿပီးတဲ့သူေတြလည္း တစ္ညလံုး ရြာသားေတြဆီပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကြၽန္းေပၚမွာ မိုးလင္းထိေနခ့ဲၾကရတာ။ ရြာသားေတြလည္း သူတို႔ႏိုင္သေလာက္ ေတြ႔သေလာက္ ကယ္ထားတာ။

အေမး။ ။ အစ္ကိုကေကာ လက္မွတ္နဲ႔ စီးတာလား။ ေမွာင္ခိုစီးတာလား။

အေျဖ။ ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က လက္မွတ္နဲ႔ ေက်ာက္ျဖဴက ေျမပံုကို သြားတာ။ ႏွစ္ေယာက္ခန္း ႏွစ္ခန္းဝယ္ထားတာ။

အေမး။ ။ သေဘၤာက ေဟာင္းေနၿပီး ဖာေထးထားတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အစ္ကို အဲလိုေတြ႔ခဲ့ေသးလာ။

အေျဖ။ ။ သေဘၤာေတြက အရမ္းေဟာင္းေနၿပီ။ အားလံုးက ဖာေထးထားရတာပဲ။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဒီလိုမျဖစ္ဖို႔ သေဘၤာအသစ္ေတြ စီစဥ္ေပးသင့္ၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ရခိုင္ျပည္နယ္က သေဘၤာ အာဏာပိုင္ေတြအေနနဲ႔ သူတုိ႔ ကုန္မ်ားတယ္၊ ရာသီဥတုဆိုးတယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္မီ တားႏိုင္ဖို႔လိုတာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး သေဘာၤေတြကလည္း ပင္လယ္ကိုကူးေနရတာ ႀကံ့ခိုင္ဖို႔လိုတာေပါ့။ ဒီကသေဘၤာေတြက ဘယ္ေလာက္ထိလဲဆို ေတာ္႐ံုလူ မစီးရဲဘူး။ ႀကံဳသလိုစီးရတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနတာ။

စိတ္မေကာင္းစရာ ေတြႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ၾကားက ေျဖၾကားေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အစ္ကို သမီးေလးကို အျမန္ဆံုးေတြ႔ပါေစလို႔လည္း မဇၩိမက ဆႏၵျပဳပါတယ္။

_____Mizzima News